Konfrontacja

  W mojej głowie karnawał dopiero się rozpoczyna. Tłumy spoconych, półnagich, ludzi z pochodniami w dłoniach celebruje wolność. Kolorowe ulice, pokryte konfetti, butelkami po alkoholu, zapach dymu i drewna sandałowego – dzień sądu mojego człowieczeństwa. Palą się na stosach inkwizytorzy, krawaciarze, akwizytorzy, dewotki, marionetki. Ich miękkie kręgosłupy, chciwe spojrzenia, wąskie umysły zasłania dym. Patrzę z okna jak wolno rynsztokiem płynie zazdrość. Krzyczę pragnąc krwi i śmierci. Niech płoną, niech płoną!

Krople potu spływają mi po twarzy i piesiach. Oblizując wargi – ach znów słony smak nienawiści i rozpaczy. Nie ma Boga! Popiję słowa winem i będę krzyczeć głośniej. Stanę na parapet i będę widzieć lepiej. W białej koszuli nocnej rozłożę ręce 20 metrów nad ziemią, będę celebrować agonię marności i czekać na burzę. W tym szarym, znużonym, mieście gdzie pod grafitowym niebem, wśród pogrzebanego żywcem piękna, przemykają niechciane marzenia. Marzenia ludzi o oczach pustych, jak okna opuszczonego, przed laty, wieżowca. W tym mieście pełnym moralnych karaluchów stanę na parapecie z twarzą zwróconą ku niebu i rozkołyszę się nucąc kołysankę z dzieciństwa.

  Czy wiesz, że im mocniej zaciskasz powieki tym więcej kolorów wiruje przed oczami? Czy wiesz, że im mniej się boisz tym bardziej kołyszesz się na krawędzi parapetu? Czy wiesz, że im szerzej masz rozpostarte ramiona tym mniej ludzi będzie chciało cię objąć?

Im więcej wina tym większe pragnienie.

Rozpalcie stos, również dla mnie. Czarownicy należy się stos. Wysoki, z modrzewiowego drewna. Należą mi się pochodnie i bębny. Należy mi się sąd i pijana radość tych ode mnie wyzwolonych.

Spadł deszcz. Razem z deszczem pofrunęłam ku rozgrzanej ulicy.